Ціхімі дажджынкамі імжы
плачуць дзівавокія стварэньні,
і пястуюць крозы-міражы,
і люляюць згадкі-летуценьні.
I ўзрастаюць сьлёзы на зямлі
сонцамі, рамонкамі, жытамі.
Птах мой, я малю цябе: спалі
тое, што магло быць паміж намі!
Тое, што прыдумалі сабе,
сьпелячы марноту спадзяваньняў.
Тут няма нічога – у журбе
гэта найвялікшае прызнаньне.
25.II.2004.
|
|
